Persoas gañadoras do concurso de microrrelatos de misterio

     

     Aínda que as gañadoras do concurso de microrrelatos polo Samaín xa o souberon antes do Nadal, é agora cando tivemos tempo para dalo a coñecer no noso blog.

     Noraboa a todas as gañadoras!!!

Primeiro ciclo: 

Gañadora: Uxía Quintas Pérez de 1º C polo microrrelato: “A miña muller deu a volta”.

Accésit: Aroa Araújo Fernández de 1º A polo microrrelato: “A miña nai”.

Segundo ciclo:

Gañadora: Uxía Carrera Bastos polo microrrelato: “Arrecendo a gasolina”.

Accésit: Tania Buj Salgueiro polo microrrelato: “Nota mental”.

MICRORRELATOS GAÑADORES

1º CICLO

Uxía Quintas Pérez de 1º C “A miña muller deu a volta”.

A miña muller deu a volta e sacudiume o ombreiro: ”E o teu turno de alimentar ao bebé” Suspirando, levanteime da cama, saín da casa, entrei no celeiro e lancei outro tenreiro ao abismo ao seu.

Aroa Araújo Fernández de 1º A polo microrrelato: “A miña nai”.

A miña nai está contenta, pero distante á vez. Está triste e soa nun recuncho da nosa casa, nunha habitación ás escuras, con só un raio de luz que entra pola porta aberta. Ten a súa mellor amiga, a súa boneca Anna, coas súas grandes trenzas vermellas e a seu camisón azul, con puntos verdes. Quixera dicirlle que está morta, pero non o crerá, porque é unha idiotez.

 

2º CICLO

Primeiro premio: “Arrecende a gasolina”, Uxía Carrera Bastos

Arrecende a gasolina Estou nunha casa abandonada. Arrecende a gasolina. Entro e vexo a alguén, é o culpable dese cheiro. Está a queimar un corpo que me resulta moi familiar. Teño tanto medo que paralízome, el fuxe e nin se decata da miña presenza. Xírome e cando miro ao espello ninguén me devolve a mirada.

Accésit: “Nota mental”, Tania Buj Salgueiro.

Corrín. Seguín correndo. Seguín. Seguín e seguín. Que mas podería facer? Era iso ou morrer. Mirei ante o único que tiña en fronte mía: Escuridade, todo iso a vez que agarraba con forza o revolver gardado no peto esquerdo que, grazas os ceos, conseguín nunha casa abandonada fai dous o tres kilometros. Como cheguei aquí? O recordo mais recente que teño na mente e escapar durante varias horas. Non fixen nada, que saiba. Non molestei a ninguén, que saiba. E non coñezo a ninguén que queira acabar coa miña vida... que saiba. Parte do meu alento estaba rematando. A situación empeorou no momento que unha pedra interpúxose no camiño, deixando que a miña pel mesturarase coa terra e varios insectos. Daría o mundo enteiro para non xirar a cabeza e atoparme esa figura humanoide con roupas anchas e rotas. O suor corría na miña testa. A forte presión no pecho non axudaba moito. Quen tiña ante min levantou a aguzada arma, e aínda que non puiden ver os seus ollos, notaba unha gran carencia de alma. Da nada, un impulso veu o meu corpo, ese impulso de supervivencia que tes en situacións desesperadas. Antes de darme conta, a arma non tiña balas e varios cristais estaban polo chan. Acababa de disiparlle a un espello. Por fin puiden abrir os ollos. Nota mental: Comprara un espello novo. Nota mental 2: Non volver a matar a ninguén por aburrimento.